- RAINSTORM ll วิญญาณ ห้องหับ บุรุษครวญรัก [YAOI] -

(c)              Chess theme


นิยายฟุ้งๆ ไม่เน้นหวาน เน้นอธิบายความรู้สึก มิติของตัวละคร และ ธีมของชีวิตที่ว่าด้วยการข้ามผ่านอุปสรรค หวังว่า ทัตซึ และ ไคโตะ จะทำให้นักอ่านทุกคนอินไปกับชีวิตที่ดิ้นรนในบาดแผลทางจิตใจของพวกเขาได้ค่ะ :) 

"คนที่บอกว่าไม่ต้องการความรักจากใครอีกแล้ว"

"รู้รึเปล่า ว่าคนๆนั้นนั่นล่ะ ที่ต้องการมันยิ่งกว่าใคร"

RAINSTORM วิญญาณ ห้องหับ บุรุษครวญรัก 

ในขณะที่บุรุษอย่างเขาเหนื่อยหน่ายกับชีวิตอันไม่มีเป้าหมาย 

บุรุษอีกคนกลับพยายามใช้ชีวิต หลีกหนีจากความคิดที่ผลักเขาหาความตาย 

เหมือนหมาจนตรอก วิ่งหนี เห่าหอน เรียกร้องหาเจ้านายของมัน ไม่ยอมรับสัมผัสความรักจากใครอื่น 

อยู่ที่เดิม แม้รู้ดีแก่ใจ ว่าตนเองจะไม่มีทางได้เห็นแม้แต่เงาของเขาคนนั้นอีกแล้ว 

“ผมคิดว่าชีวิตนี้คงรักใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ”

“นอกจากเขาคนเดียว…หมอนั่นเป็นเหตุผลในการมีอยู่ของชีวิตฉัน”

“พอเขาตายไป ผมรู้สึกว่าผมจำเป็นต้องอยู่ ใช้ชีวิตในส่วนของเขา”

“ที่เป็นแพทย์ก็เพราะเป็นอาชีพที่หมอนั่นอยากจะทำ ที่ช่วยเหลือคนเพราะถ้าเป็นหมอนั่นคงจะไม่นิ่งดูดาย”

ทัตซึรับฟังเงียบๆ จ้องมองกาแฟดำในมือเหมือนเจ้าน้ำสีดำอมน้ำตาลไหม้นี่แสนจะน่ามอง

 กล้ำกลืนความคิดไว้ในลำคอแห้งผากของตัวเอง

‘แล้วชีวิตของนายล่ะ ความรู้สึก ตัวตน ความต้องการของนาย โยนมันทิ้งเพราะรักเขาหรือรู้สึกผิดบาปกันนะ’

คุยกับนักเขียน.

ต้องบอกก่อนว่าห่างหายการเขียนนิยายวายนานมากกกและเรื่องราวที่เขียนเพราะฟังเพลงแล้วชอบ

เรื่องนี้ไม่มีเคะใสๆผอมบางตัวเล็กค่ะ จะเน้นมิตรภาพของผู้ชายสองคนมากกว่า เรียกว่าเป็นความรัก มิตรภาพแบบชายๆ 

ที่บอกไม่ถูกซิคะ พวกเขารักเพราะว่าเป็นคนๆนี้ โดยไม่สนใจเรื่องเพศ โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็มีแผลใจ

แต่สุดท้ายทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี เรื่องนี้จบดีแน่นอนค่ะ แม้จะเคล้าความเศร้าและหน่วง แต่ก็ถือว่าเป็นนิยายที่เปรียบเปรยคงเป็นแบบฟ้าหลังฝน 

ชีวิตของทั้งทัตซิและไคโตะ เหมือน อยู่ในช่วงพายุเข้า ที่ตอนกำลังล้ม พวกเขาช่วยกันฉุดให้ลุกขึ้น 

และตอนสุดท้าย แม้จะได้แผล สะบักสะบอม แต่พายุฝนก็ได้ผ่านไป  ให้ความรู้สึกว่า ดีจังน้า ที่ตอนนั้นไม่ได้ยอมแพ้ไป 

เป็นฟีลประมาณนี้แหละค่ะ ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ  :)